در دو قرن اخیر موضوع تهدید سلاح‌های بیولوژیک اهمیت فراوانی پیدا کرده است. کنوانسیون 1972 سلاح‌های بیولوژیک که نتیجهی استمرار و تکمیل مفاد پروتکل 1925 ژنو در مورد منع کاربرد گازهای خفهکننده و سمی و روش‌های جنگ بیولوژیک است، نخستین فرایند خلع سلاح بینالمللی نامحدود را عینیت بخشید. وجود نقاط ضعف و مشکلات قابل تأمل این کنوانسیون، جامعهی جهانی را واداشته است تا در چارچوب کنفرانسهای بازنگری، راههای تقویت کنوانسیون را بررسی نماید. فقدان سیستم اجرایی بزرگترین خلأ کنوانسیون بیولوژیک است که با تلاشهای فراوان کشورهای عضو کنوانسیون و متخصصین مجرب در این حوزه، طی سالهای 1994 تا 2001 پروتکل الحاقی تدوین شد، ولی به دلیل کارشکنی آمریکا تصویب نشد. به دنبال شکست پروتکل، راههای جایگزین دیگری برای تقویت کنوانسیون مطرح شد که در کنفرانسهای بازنگری و اجلاسهای سالیانه تنها مورد بحث قرار میگیرند.
)