این نوشتار، تولید نظامی در کشورهای جهان سوم را از نظر پراکندگی منطقه‌ای، گونة تولیدات نظامی و مرحلة ساخت (مونتاژ یا طراحی و تولید بومی) مورد مطالعه قرار می‌دهد. پس از آن، در یک گفتمان اندیشه‌ای، دو استراتژی کلی صنعتی شدن ـ یعنی جایگزینی واردات و گرایش به صادرات ـ را با توجه به الگوهای خود کفایی و تولید بین‌المللی تسلیحات، در همکاری با کشورهای صنعتی و موانع و مشکلاتی که بر سر راه آنها وجود دارد، ارائه می‌کند. تولید نظامی در هند، افریقای جنوبی و برزیل از نمونه‌های کارکردی این بحث هستند. نگارنده از بررسی نمونه‌هایی که گردآوری کرده به این نتیجه می‌رسد که «در حال حاضر، اجرای کوتاه مدت و یا حتی میان مدت خواست کشورهای در حال رشد برای دستیابی به درجه‌ای از خود اتکایی در تولید نظامی با مشکلات بسیار مواجه است.»
)