مقدمه ضرورت رویکردی همه جانبه به تاریخ نظامی ایران و اسلام ادبیات تاریخ استراتژی و نظامی و اندیشه های استراتژیک به طور عمده از سوی متخصصین و صاحب نظران غربی به رشته تحریر آمده است و ناچار تا اندازه زیادی منعکس کننده نظرات، گرایشها، مسائل، مطالعات و تاریخ جوامع آنها می باشد. کشورهای جهان سوم نیز به طور عمده به واردکنندگان این ادبیات تبدیل شده اند و در سطوح دانشگاهی، نظامی و مطبوعاتی این کشورها به راحتی می توان این تأثیر را دریافت. نتیجه این واردات آن شده که هر جا(در دانشگاهها، آکادمی های نظامی، مجلات تخصصی، مطبوعات و...) از استراتژی و فن جنگ بحث می شود، و فن جنگ بحث می شود، سخن از فردریک، ناپلئون، کلاوزویتس، ژومینی و دیگر اندیشمندان اروپایی به میان می آید و حتی در گذشته بسیار دور نیز هانیبال و اسکندر و سزار و دیگر فرماندهان نظامی اروپایی مطرح می کردند((و این بحث طرح می شود که سرآغاز تفکر نظامی در یونان و روم بوده و سپس در اروپا تداوم یافته است و خواننده می پندارد که گویی این بحث تنها در مغرب زمین مطرح بوده و در هیچ نقطه جهان هیچ اندیشمندی در این عرصه ظهور نکرده است، او فرماندهان و اندیشمندان غربی را بهتر از قهرمانان و فرماندهان ملی- مذهبی خود می شناسد و نتیجه این بحث می تواند خودباختگی، بی هویتی و تسلیم پذیری باشد. حال آنکه با اندکی تتبع در تاریخ تندن اسلامی و حتی پیش از آن در تاریخ ایران و دیگر جوامع شرقی موارد متعددی یافت می شود که نشان دهنده یک تفکر استراتژیک گسترده و یک نبوغ نظامی روشن است. متأسفانه این صحنه های درخشان کمتر از پشت زنگارهای گذشت زمان پدیدار شده و همچنان در پس ابرهای فراموشی باقی مانده اند. در این خلاصه قصد آن نیست که علل عدم پرداختن جدی به تاریخ خودی و یا دلایلی که باید این موضوع طرح شود مورد بحث قرار گیرد ولی تنها تلاش می شود که درباره این خلاء مهم و آزاردهنده تذکری داده شود.
)