چند صباحی است که استراتژی، نقل محافل علمی و اجرایی نظامی و غیر نظامی ما شده و کاربرد فراوانی در زبان و ادبیات فارسی یافته است. هر چند این اقبال گسترده را باید به فال نیک گرفت و نتایج مبارکی را از آن انتظار داشت، با این حال، عدم تلاش برای تعریف مفهومی و کاربردی این واژه، گاهی می تواند بجای نتیجه دهی مبارک، پیامدهای نامطلوبی نیز بهمراه داشته باشد. البته تلاشهایی در این زمینه صورت گرفته است، چه بصورت تألیف مقاله و چه بصورت ترجمه کتاب، با این حال، به دلایل مختلف، در مجموع قانع کننده نیستند. هنوز، در کمتر محفلی می توان برداشت کمابیش مشترکی از استراتژی یافت و برخی مباحثات نیز که با هدفی غیر از واژه شناسی آغاز می شوند، سرانجام با جدلهای فقه الغوی به پایان می رسند. هنوز بسیاری دیگر، در استراتژی، فرمول برنامه ریزندة جامعی را طلب می کنند که بلافاصله به کار اجرا و عمل نظامی بیاید.
)