با طرح و تولید سلاحهای هسته ای((( و کاربرد گسترده آنها پس از جنگ جهانی دوم ماهیت جنگ دستخوش تغییر و تحولات بسیار گردید و انعطاف پذیری سیاست بین الملل افزایش یافت. دست یابی به بمب اتمی نشان داد، که جنگ تمام عیار سنتی دیگر نمی تواند به مثابه ابزار عقلایی سیاست بین الملل کاربرد داشته باشد. اگر تا آغاز جنگ جهانی دوم، قدرت نظامی در سطح بین المللی همیشه به عنوان آخرین حربه حل و فصل اختلافات و کشمکشها به کار می رفت و بدین سبب دولتمردان تقویت قدرت دفاعی کشور را در اولویت اول برنامه کلان خود قرار می دادند، دست یابی به نیروهای هسته ای و سلاحهای استراتژیک((((پس از جنگ، اهمیت این معیار سنتی را به کلی از بین برد، به گونه ای که افزایش روز افزون توانمندی نظامی، لزوماً، قابلیت توانایی حمایت از جمعیت و سرزمین را تضمین نمی کرد.1 شاید مهمترین جنبه دست یابی به بمب اتمی و کاربرد آن این باشد که بشر برای اولین بار در تاریخ، موفق به اختراع سلاحی شده بود، که قادر به استفاده عقلایی از آن نبود. منظور از استفاده عقلایی از سلاح، آن است که ارزیابی و تحلیل هدف مورد نظر با حداقل هزینه هماهنگ باشد."می توان نتیجه گرفت که یک فرایند تفکر عقلایی، می تواند برای دست یابی به اهداف، میزان منطقی استفاده از وسائل را به گونه منطقی توجیه کند"2به سخن دیگر، در شرایط تکوین سالهای پس از جنگ، مسئله اصلی برای سیاستمداران و اساتید دانشگاه"مهار کردن قدرت نظامی به گونه ای بود که میان کاربرد آن و مسایل مورد اختلاف یک رابطه عقلایی برقرار شود".3 بدین ترتیب، استراتژی بازدارندگی به عنوان مناسب ترین استراتژی مهار قدرت نظامی به تدریج مورد توجه مطالعاتی و تحقیقاتی اندیشه پردازان و سیاستمداران آمریکایی قرار گرفت.
)