تاکنون عمده ترین نگرانی کشورهای منطقه و قدرتهای بزرگ غربی در منطقه خلیج فارس، مسئله امنیت، بوده است. پس از جنگ جهانی دوم، انگلستان به عنوان قدرت مسلط یک نظم سنی را که از پیش ایجاد کرده بود، همچنان حفظ نمود. در سال 1971، با خروج انگلیسی ها، امریکا با اجراء سیاست معرف"دوستونی" در قالب دکترین نیکسون، سیستم امنیتی منطقه را شکل داد، اما در سال های پایانی دهه هفتاد، یک نظام امنیتی جدید بنام"شورای همکاری خلیج فارس"، در حاشیه جنوبی بوجود آمد که با حمله عراق به کویت، ناتوانی آن نیز به اثبات رسید. در این مقاله، ما در پی یافتن پاسخ این پرسش هستیم که، چرا یک"سیستم امنیت جمعی" واقعی که از بروز تنش و جنگ جلوگیری نماید، نتوانسته است در این منطقه شکل بگیرد؟ مدّعای ما آنست که سیستم های امنیتی ایجاد شده تاکنون، به دلائلی مانند عدم حضور تمام بازیگران اصلی منطقه ای، نفوذ عامل خارجی و ضعف وابستگی متقابل ملت ها، نتوانسته اند که برای رفع نیازهای امنیتی کشورهای منطقه، اقدام کنند و همین امر موجب شده که همواره این سیستم های امنیتی ساخته و پرداخته قدرتهای خارجی و تأمین کننده منافع آنها باشند.
)