امروزه جهانیشدن همگام با ایجاد تحول در سایر حوزههای حیات بشری، باعث تغییر در ماهیت و اشکال قدرت و افزایش تأثیر قدرت نرم بر روند سیاست خارجی کشورها شده است؛ بهنحوی که قدرت نرمافزاری ضمن برخورداری از هزینه و خطرپذیری کمتر نسبت به قدرت سختافزاری، زمینه را برای ظهور و قدرتسازی بازیگران متوسط و منطقهای در عرصهی روابط بینالملل فراهم آورده است. در این راستا، شکاف عمیق موجود بین پتانسیلهای بسیار و دستاوردهای اندک جمهوری اسلامی ایران در حوزهی قدرت نرم به دلیل فقدان الگوی بومی کاربست این مفهوم در سیاست خارجی کشور از یک سو، و ضرورت مضاعف الگومندی سیاست خارجی و همچنین مقابله با برداشت توصیفی و هژمونیک از قدرت نرم در مفهوم غربی آن از سوی دیگر، باعث شده است تا نگارنده در این مقاله تلاش نماید تا از رهگذر ارائهی یک «الگوی بومی منبعمحور» از قدرت نرم و «کاربست آن در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران»؛ ضمن شکستن انحصار الگوی فعلی، زمینهی بهرهمندی کشور از کارویژههای نرمافزاری قدرت را در حد توان فراهم آورد.
)
