بی‌تردید «امنیت ملی» جزو مهم‌ترین موضوعات هر واحد سیاسی به شمار آمده و توجه به آن جزء الزامات اولیه هر جامعه محسوب می‌گردد. اما این امر هرگز بدان معنا نیست که تمام منابع و سرمایه‌های یک کشور می‌بایستی در بخش‌های دفاعی و تأمین امنیت هزینه گردند. چرا که سرمایه‌گذاری بیش از حد در این حوزه، از یک‌سو منجر به اتلاف منابع ملی و از سوی دیگر منجر به عدم پرداختن به سایر ارکان اقتصادی ـ اجتماعی جامعه و پیشبرد برنامه‌های بلندمدت توسعه در ابعاد مختلف آن خواهد شد. بی‌شک واحد سیاسی نظیر دولت‌های خاورمیانه که بخش عمده‌ای از درآمدهای ملی خود را از طریق فروش منابع طبیعی تأمین می‌کنند، می‌بایستی بیش‌تر نسبت به زمینه‌های تخصیص منابع و همین‌طور جهت‌دهی سرمایه‌گذاری‌ها دقت نمایند. چرا که اساساً افزایش میزان هزینه‌های نظامی لزوماً نمی‌تواند منجر به ارتقا سطح امنیت در یک منطقه گردد. در حال حاضر، گرایش روزافزون کشورهای منطقه به سمت نظامی‌گرایی سبب‌ساز ایجاد یک مسابقه تسلیحاتی گسترده در سطح خاورمیانه گردیده، که این مسأله نه تنها تأمین‌کننده امنیت کشورهای منطقه نمی‌باشد، بلکه خود منجر به افزایش تنش‌ها و اتلاف منابع شده و خاورمیانه را به یکی از بحران‌خیز‌ترین و نظامی‌ترین مناطق جهان تبدیل کرده است.
)