پیشرفت تکنولوژی و به هم پیوستگی عناصر آن موجب تحولات گسترده ای در عرصه جنگ شده است. این امر از سویی موجب شده که نیروهای نظامی از حالت خوداتکایی خارج شده و همیاری نیروهای غیرنظامی را جویا باشند و از سوی دیگر به علت تخصص بودن تکنولوژی نظامی انحصار آن را نیز از دست بدهند. این روند تا بدانجا گسترش می یابد که نیروهای غیرنظامی حتی نقشهای کلیدی در داخل صنایع دفاعی و مراکز تصمیم گیری دفاعی به عهده می گیرند. میزان و نحوه دخالت این نیروها و همچنین میزان قدرت آنها به عوامل متعددی بستگی دارد که این عوامل در کشورهای گوناگون متفاوت هستند. کشور هند به دلیل ویژگیهای مختلف یکی از نمونه های منحصر به فرد در این مورد می باشد. این کشور از سویی به جهانی متعلق است که دارای ویژگیها و مشکلات خاص خود می باشد به ویژه آن که به علت مشکلاتی که ریشه در پیدایش آن به عنوان یک موجودیت ملی دارد همواره با همسایگانش در ستیز بوده و در نتیجه نیروهای نظامی در آن از جایگاه ویژه ای برخوردار می باشند، از سوی دیگر به دلیل ویژگیهای خاص خود به موفقیتهایی در عرصه خودکفایی نظامی نیز دست یافته است و موفق شده مجموعه ای صنعتی- دفاعی بنا نهد که در نوع خود در جهان سوم بی نظیر است.
)